همانگونه که میدانید کسیقی ایرانی شامل 7 دستگاه میباشد: شور ، ماهور ، همایون ، نوا ،سه گاه ، چهارگاه و راست پنج گاه

که دستگاه شور شامل پنج آواز میباشد : که به ترتیب عبارتند از  ابوعطا ، بیاتِ تُرک ،افشاری ، دشتی و بیات کرد

در جه ی سوم شور بیاتِ تُرک میباشد که بیاتِ زَند نیز نامیده میشود.

واژهٔترک در نام این آواز به مردمان ترک قشقایی اشاره دارد. در آواز بیات ترک، برخلاف دستگاه شور و برخی دیگر از متعلقاتش، درجهٔ سوم شور دارای اهمیت بسیاری است؛

به این معنا که این درجه، نت شاهد بیات ترک دانسته می‌شود. نت آغاز و نت ایست  نیز بر درجهٔ زیرپایهٔ شور قرار دارد.

نت خاتمهٔ بیات ترک در ردیف‌های مختلف، تفاوت دارد و گاه به جای نت زیرپایهٔ شور، بر درجهٔ دوم شور و حتی بر نت پایهٔ شور قرار می‌گیرد.

بیات ترک با دستگاه شور رابطهٔ نزدیکی دارد و برخی گوشه‌هایش، از قبیل مهدی ضَرّابی (که بر نت شاهد شور تأکید دارند)، در تقویت این ارتباط مؤثر هستند.

این آواز  همچنین به دستگاه ماهور نیز نزدیک است و برخی گوشه‌های آن نظیر دلکش و شکسته را می‌توان در آن نیز اجرا کرد.

گوشهٔ جامه‌دران که در دستگاه همایون نیز وجود دارد، گاهی در مایهٔ بیات ترک اجرا می‌شود.

اوج این آواز با استفاده از گوشهٔ قرائی اجرا می‌شود.

مهم‌ترین گوشهٔ ای آواز، گوشهٔ قطار است که گوشه‌ای اصیل دانسته می‌شود و دوبیتی‌های بابا طاهر را با آن اجرا می‌کنند.

آلبوم‌های آستان جانان، گل صدبرگ و شیدایی و قطعهٔ اندک اندک همگی در همین آواز هستند.

اذان رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی نیز در همین آواز  (گوشهٔ روح الارواح) است.

از این گوشه  در تعزیه، اذان و دیگر موسیقی‌های مذهبی، از جمله موسیقی دراویش، استفاده می‌شود.